مردم روستاهایی که در حاشیه ی رودخانه زندگی می کنند ، مرز بودن رود را پذیرفته اند . بارها و بارها پیش آمده و پیش می آید که رودخانه براثر طغیان ، از بستر خود خارج و در حوضه ی خود ( چم ) جاری می شود و بر اثر شستن خاک های آبرفتی و سست زمین های چم ، جایی دیگر برای جاری شدن پیدا کرده و تغییر بستر می دهد . در چنین شرایطی ، باز هم رود خانه ، مرز محسوب می شود و به قول قدیمی ها ، رود پادشاست . به همین خاطر ممکن است در یک سال ، براثر همین تغییرات ،  تمام یا بخشی از زمین های چم روستای آن سوی آب ، به زمین های روستای این سوی آب  وصل شود و یا بلعکس باشد . بنابراین ، مساحت زمین های حاشیه ی رودخانه ، متغیر است . گاه ممکن است برای کسی چند متر زمین باقی نماند و یا ممکن است هکتارها زمین به ملک او افزوده گردد . اگر در ذهن خود  مثلثی رسم کنیم که سه ضلع آن  بنار سلیمانی ،  بنار آب شیرین و باغ کل غلوم باشد ، می توان گفت طی نیم قرن اخیر ، در زمین های بنار ،  بیشترین تغییرات در این ناحیه صورت گرفته است . تعدادی  از مردم بنار ، زمینشان به رودخانه متصل است که این اتصال بیشتر از ناحیه ی عرض زمین ها است . در سال هایی که زمین ها تغییر می کند ، آن افراد مجددا برای تعیین مرز ملک های خود ، سامان می زنند . آنان  با بیل در یک نقطه ، چند بار خاک را برداشته و روی هم انباشته می کنند و تلی کوچک می سازند و این تل ها را در فاصله های دلخواه و تقریبی 20  ، 30 یا 50 متری درست روی مرز دو زمین تکرار می کنند تا هنگام کشاورزی دچار مشکل نشوند . به هرکدام از این پشته های کوچک « تنبور » می گویند . براساس موقعیت طبیعی زمینی که به رود وصل می شود یا بر اساس موقعیت زمین کف و حاشیه ی رودخانه ، با نام های خاصی  روبه رو می شویم . به طور کلی بستر رود به علت  جاری بودن دایمی آب در آن ، همیشه گودترین قسمت حوضه ی  است  اما همیشه زمین های اطراف رودخانه ، پست نیستند . گاهی اوقات زمین همسایه ی رود ، ارتفاع دارد و قریب 10 متر از سطح آب بالاتر است . به لبه ی زمینی که با رود خانه ، همسایه است اما از سطح آب بلند تراست ، کمر می گویند . کمر هم می تواند در بخش چم واقع شده باشد هم در بخش خارج ازحوضه ی رودخانه  . اگر کسی مجبور باشد از ناحیه ی مرتفع کمر به آب دست رسی داشته باشد ، ناچار است به اندازه ی نیاز خود ، کمر را بتراشد و راهی  هموار کند تا بتواند به آب برسد . به قسمتی که هموار می شود و راه عبور افراد یا جانوران به رود است « گدار » می گویند . قبلا گدار ها یی که در زمین سخت ساخته می شد را به صورت پلکانی می ساختند و ممکن بود کسی قریب 20 پله را طی کند تا از سطح زمین به لب آب برسد اما گدار هایی که محل عبور گاری یا ماشین است را باید طوری هموار کرد که عبور و مرور در آن آسان باشد . بیشتر گدار ها در محلی درست می شد که بتوان از همانجا ، عرض رود را طی کرد و به ساحل دیگر رسید به همین دلیل معمولا گدارها در محل هایی درست می شدند که کسان بیشتری از آن محل عبور کنند اگر چه ممکن است یک نفر برای استفاده ی شخصی خودش گداری بسازد تا بتواند راحت تر به آب رود دست رسی داشته باشد  . معروف ترین گدار در بنار ، گدار خَشَم  نام دارد . علت معروف بودنش نیز این است که نزدیک ترین نقطه رود به روستا بوده و روزانه بدون استثنا ، همه از آن استفاده می کردند وانگهی راه عبور و ارتباطی بین بنار آب شیرین و بنار سلیمانی بوده است . این قسمت در زمین محمد جعفر غلامی واقع شده و هنوز هم به همین نام معروف است .