مرگ       8

در بنار آب شیرین ، قبرستان  بر اساس تفکر زنده ها تنظیم شده است به این صورت که هر فامیلی ، مردگان خود را در یک بخش خاص دفن می کند تا در کنار همدیگر باشند .

  به علت وجود بیماری های مضمن ، هرکس که درقدیم مریض می شد و مخصوصا اگر آزار می گرفت و  می مرد ، وسایل وی از جمله چوقه (چوخه ) ،  طلا و جواهرات ، ظروف ، لباس ها و فرش ها   و صندوق آبنوس او را دفن می کردند   چون معتقد بودند که این وسایل نیز  مرض گرفته اند  و بیماری را به دیگران منتقل می کنند  . بهترین راه نیز ریختن آن ها در چاه و پوشاندن چاه با خاک بود . مردم حتی از ریختن این وسایل در رودخانه نیز می ترسیدند چرا که نگران بودند مبادا کسی آن ها را پیدا کند و بردارد و مریض بشود . البته انداختن فرش زیر پای بیماری که مرده بود ، در حاشیه ی رودخانه ، امری معمول بود که تا مدت ها باعث ترس کودکان می شد . رسم دفن برخی از وسایل همراه با شخص از دنیا رفته ، نه تنها در ایران باستان ، بلکه نزد بسیاری از ملل دیگر نیز رایج بوده است .

پس از کشته شدن پیران  به دست گودرز :

 یکی دخمه فرمود خسرو به مهر

بر آورد سر تا به کیوان سپهر

نهاد اندر آن تخت های گران

چنان چون بود در خور مهتران

نهادند پس پهلوان را بگاه

کمر بر میان و به سر بر کلاه

شاهنامه فردوسی . جلد سوم . صفحه ی 310 

هنگامی که میّتی را دفن می کردند و از قبرستان به سمت خانه ها روانه می شدند ، معمولا مردم تکه برگی از درختی یا علفی  یا برگی از نخل یا کُنار جدا می کردند و با خود  به خانه می بردند  .

بستگان میت از آخرین افرادی هستند که ازقبر را ترک می کنند . معمولا کسانی از خویشان و یا دوستان آنان ، دستشان را گرفته و از آنان می خواهند تا به خانه بروند . وقتی به خانه رفتند ، اگر شب باشد ، نزدیکان آنان و یا مردم روستا برای دلداری دادن ، نزدشان می رفتند . البته در شب های سه شنبه و یا شنبه ، رفتن به منزل صاحبان عزا بدیمن بود . اگر هم صبح بود ، مراسم فاتحه را انجام می دادند . در قدیم ، همه ی مراسم فاتحه ی مردانه در منزل میت و مجلس زنانه ، در منزل یکی از بستکان یا همسایگان او برگزار می شد . این مراسم به صورت صبح تا عصر و به مدت یک هفته ادامه داشت . در این مدت ، کسی صورتش را اصلاح نمی کرد و یا موهای سرش را نمی تراشید . بعد ها و در دهه ی چهل که رادیو وارد بنار آب شیرین شد ، حتی تمام مردم روستا ، به احترام شخص از دنیا گذشته ، در این مدت رادیو را نیز روشن نمی کردند . از دهه ی پنجاه  و با ساخت حسینیه ی اعظم که شرح آن در بخش های پیشین رفت ، مراسم فاتحه برای مردان در حسینیه ، و برای زنان در منزل میت برگزار می شد تا این که حسینیه و مسجد امام سجاد (ع) باعث شد تا کم کم مراسم زنانه نیز به حسینیه کشیده شود . پس از آن به صورت منظم ، مراسم مردانه در مسجد امام سجاد (ع) (  منزل شخصی حاج باقر بوستانی بود و با دست خود آن را ساخت  ) و مراسم زنانه در حسینیه ی اعظم برگزار می شود . در بنار آب شیرین اولین کسی مراسم زنانه ی فاتحه ی او در حسینیه برگزار شد ، بهادر سلیمی فرزند مراد بود .