مرگ     2

آمد سحری ندا ز می خانه ی ما

که : « ای رند خراباتی دیوانه ی ما !

برخیز که پر کنیم پیمانه ز می

زان پیش که پر کنند پیمانه ی ما »

رباعیات خیام . صادق هدایت . صفحه ی21  

مرگ اگر چه برای اطرافیان تلخ است اما واقعیتی غیر قابل انکار است و همه ی مردم بر این نکته اعتقاد دارند که هر کس پیمانه ای دارد . هنگامی که آن پیمانه پر شد ، شخص نیز می میرد . به همین خاطر وقتی کسی در بنار آب شیرین از بین می رود ، می گویند پیمانه اش پر شده بود . این نکته مخصوص بنار یا دشتستان نیست . مهدی اخوان ثالث شاعر نامدار معاصر با اندیشه های امروزی می نویسد :

هر کسی پیمانه ای دارد که پرسد چند وچون از وی

گوید این ناپاک و آن پاک ست

 این بسان شبنم خورشید

وآن بسان لیسکی لولنده در خاک ست  . ( متاسفانه نام منبع را فراموش کرده ام . )

حال این که خیام هزار ساله سروده است :

چون عمر به سر رسد چه شیرین و چه تلخ   

       پیمانه چو پر شود چه بغداد و چه بلخ

مـی نوش که  بعـد  از مـن و تـو مـاه بسـی 

         از سلخ  به غـره آید  از غـره به سلخ

در بنار آب شیرین در هنگام وقوع مصیبت ، جمله ای ورد زبان همگان است و آن این که :  « هر که زاد عاقبت مرگ » و به طور کلی ، انعکاس این مفهوم در ادبیات ما بسیار روشن است .

عاقبت منزل ما وادی خاموشان است

حالیا غلغله در گنبد افلاک انداز

دیوان حافظ . به تصحیح بهاء الدین خرمشاهی . صفحه ی 264

و احمد شاملو در پاورقی حماسه ی چند هزار ساله ی گیل گمش آورده :

« ... از آدمی فقط آنچه کرده به جا خواهد ماند چرا که او خود طعمه ی مرگ است . » گیل گمش . برگردان احمد شاملو . صفحه ی 11 پاورقی