درختان   2

کُنار   2

علاوه بر مواردی که گفته شد درخت کّـنار موارد استفاده ی متعدد دیگر نیز در زندگی مردم داشته به گونه ای که می توان گفت با زندگی مردم پیوند خورده است .

این درخت در طول سال ، دو مرحله میوه می دهد . یکی بهار و دیگری پاییز . ابتدا  غرق در شکوفه  های بسیار ریز و سپید و  زیبایی می شود که به علت ریز بودن ، به صورت غباری سپید ، درخت را می پوشاند که به آن « آرده »  .  مدت کوتاهی پس از آن ، از دل هر گل ، میوه ی سبز و کوچکی سر بیرون می آورد که بسیار ترد است و به آن « دنگلوک » یا « دَنگ » می گویند . دنگلوک ابتدا هسته ندارد ولی اندک اندک هسته در دل آن شکل می بندد و بزرگ می شود . وقتی به کمال رشد رسید ، به مرور تغییر رنگ داده و به سمت سرخی و زردی می رود و می رسد که به آن « بُل » می گفتندو  از این مرحله به بعد آن را چیده و می خورند . هسته ی آن نیز دو مغز را در دل خود می پروراند . مردم در تابستان های بی برقی که پاره ای از وقت را زیر سایه های آن درخت می گذراندند ، هسته ها را با دندان یا با دوسنگ شکسته و مغز آن را می خوردند . گاه نیز تعدادی زیاد از مغز ها را جمع کرده و با خرما می آمیختند و با آن حلوا درست می کردند . هسته ی سالم پراکنده نیز در طول سالیان آینده ، به کنار تناور دیگری تبدیل می شدند .

کنار انواع و اقسامی داشت که بر اساس میوه ی آن اهمیت پیدا می کرد . درشت ترین و شیرین ترین میوه مربوط به « کُنار باغی » بود . از این موارد که بگذریم ، برگ این درخت نه تنها برای استفاده ی دام کاربرد داشت ، بلکه مقداری از آن را نیز خشک کرده و می کوبیدند و از گرد آن برای استحمام استفاده می کردند .  چوب درخت کنار نیز استفاده های متعددی داشت از جمله شاخه های تناور آن را روی سقف خانه ها می گذاشتند چون پس از تنه ی نخل ،  از چوب گز و درخت های دیگری که در اختیار مردم بنار بود ، محکم تر بود . چوب های نیمه ستبر را نیز کوتاه تر قطع کرده و سردر های ورودی اتاق و بالای پنجره ها و نیمدری ها را با آن می گرفتند . چوب های بلند و صاف را برای دسته ی بیل به کار می بردند و چوب های صاف و نازک تر را برای چوب دستی بر می داشتند و اگر درخت کناری چند دهه عمر داشت و تنه ی آن نیز بزرگ بود ، از آن نیز برای تهیه ی زغال استفاده می شد .