پراکنده ها   -   ادامه 

فروشندگان دوره گرد

 فروشندگان دوره گرد از قدیم الایام در بنار می آمدند . « میش ماشاالله »( مشهدی ماشاالله میرزایی ) و « دی منصور »(مادر منصور ) هر دو از روستای زیارت ، از شاخص ترین آن فروشندگان بودند که وسایل خود را بار الاغ کرده و در کوچه های بنار می گرداندند . این وسایل از سوزن خیاطی تا پارچه و لباس و کفش و دمپایی و .... را در بر می گرفت . این فروشندگان هر گاه جنس خوبی نیز می دیدند ، آن را می خریدند تا جای دیگری به فروش برسانند . افرادی نیز به عنوان خریدار می آمدند مثلا تخم مرغ محلی جمع می کردند و یا غلات و خرما می خریدند . در این بخش نیز زیارتی ها فعال تر از دیگران بودند . محمد عوضی ، غلامرضا عوضی ، حاج منصور کرمی ، حاج جواد الهیاری و .... در این زمره بودند . فروشندگان و خریداران اینچنینی را مردم می شناختند و با هم ارتباط داشتند و به گونه های مختلفی با هم توافق می کردند .

زرگر ها

زرگرها ، کسانی بودند که ادعای خرید و فروش و تعمیر طلاجات را داشتند . در بین این قشر از افراد ، کسانی بودند که مهارت چندانی نداشتند و یا به قصد فریب و دزدی وارد می شدند و بار ها پیش می آمد که زنان پس از معامله و خرید و فروش با این افراد ، خود را مال باخته می دیدند ولی دستشان به چاره ای نمی رسید . بعد ها آشنایان در این فن پیدا شدند و به روستا آمدند که مایه ی اعتماد مردم بودند . حاج کرم از آب پخش را می توان آخرین و مورد اعتماد ترین این کاسب کاران دانست .

بالاسونی ها

بالاسونی ها را در بخش مذهبی معرفی کردیم . دراینجا فقط اشاره ای کنم که آنان برای اجرای مراسم شبیه خوانی می آمدند و هم صدای خوبی داشتند و هم مهارت کافی به طوری که گاه یک نفر از آنان در طول یک مجلس تعزیه ، دو نقش متفاوت مثلا امام حسین (ع) و شمر را بازی می کرد و کمتر کسی متوجه ی این نکته می شد . آنان تا پایان مراسم که چند روز به طول می انجامید ، در روستا و در منزل یکی از اهالی می ماندند  . در آخر کار نیز مردم به آنان کمک می کردند .

نقال ها

نقال ها که کارشان پرده خوانی بود ، معمولا آدم های زرنگ تری بودند . آنان هدفشان اجرای برنامه های مذهبی نبود بلکه بخشی از کارشان را بر این امر متمرکز می کردند تا از مردم پولی دریافت کنند . آنان پرده ای را بر دیوار نصب کرده و با اشاره به شکل های آن که معمولا اولیا و اشقیا بودند ، واقعه ی کربلا را بیان می کردند . همچنین آنان گاه در جعبه های خود مار نیز داشتند که مردم را با آن سرگرم می کردند و هر بار در بین اجراهای خود ، از مردم کمک طلب می کردند . گاهی نیز مارگیران و پهلوانان ، جداگانه می آمدند و بدون پرده های نقاشی مذهبی ، به کارهای خود می پرداختند . گاه نیز مارگیران نیز با جعبه های مار خود و تنها با شاگردشان به روستا می آمدند       .