صنایع    -  ادامه  10

مشک و دلو و دولچه  دوزی :

مشک از پوست حیوانات ساخته می شد . پس از ذبح بز یا کهره ، چهار دست و پای آن را می بریدند  . سپس قسمت های بریده شده ی دست و پای حیوان را ، دوخته و از پوست ناحیه ی گردن نیز برای در مشک و خیگ استفاده می کردند . خیگ نیز چنین بود با این تفاوت که خیگ نیاز به دباغی داشت  . از مشک برای حمل یا نگهداری آب و از خیگ برای دوغ و یا نگهداری روغن استفاده می شد  . دهان مشک یا خیگ را به صورت لایه ای برگردانده ، ، تا می زدند و با ریسمانی که به آن « دَروند » ( دربند ) می گفتند ، می بستند . یک سر دروند به دست مشک وصل بود . پس از پر شدن ، آن را به صورت نشسته نگه می داشتند و ریسمان را چند بار دور لایه های تا زده ی گردن ، می پیچاندند و گره می زدند تا آب و روغن نریزد .

  دلو ، دول یا دول آب خوری ( دلو خَر delowkhar) درواقع نوعی دلو یا  دولچه از پوست حیوانات بود که بر روی سه پایه ی چوبی که در اطرف آن می دوختند ، می ایستاد . پایه های دولچه معمولا رنگی بود .  دولچه را به صورت مخروط می ساختند و چوبی صیقلی و اندازه  نیز بر دهانش می زدند تا مانع از ورود اشیای خارجی به درون آن شود  .  دول برای آب بود و در واقع نقش فلاسک را داشت . آب دولچه معمولا خنک تر از آب های مشک و خمره ( غاویه ) بود .

خریدن مشک و دول در برازجان صورت می گرفت اما آنچه که مهم بود ، این بود که این ظروف پوستی ، به همراه دلوی که با آن از چاه ، آب می کشیدند ، در بنار تعمیر می شد . حسن بوستانی فرند محمد باقر با تهیه ابزار تعمیر این ظروف ، خدمات بسیار ارزشمندی به روستاییان کرد . او با یک قیچی ، مقداری پوست ، سوزن و رشته هایی باریک که از پوست ها تهیه می کرد و به جای نخ به کار می برد ، مانع از آن می شد که این گونه وسایل ، با کوچکترین آسیب ، کنار گذاشته شوند . او بسیار اوقات ، تکه هایی از دول و مشک را می برید و آن را رفو می کرد . بوستانی از این راه ، کسب درآمد نیز می کرد        .