هنر            24

شعر          11

سهراب باقری

اگر مخاطبان شعر را به دو دسته ی عام و خاص تقسیم کنیم ، سهراب باقری از شاعرانی است که مخاطب شعرش افراد خاص هستند . شعر های او از دهه ی 70 شمسی مطرح شد و در نشریات به چاپ رسید . وی با شعر سپید آمد و در جلسات اختصاصی نقد و بررسی شعر شرکت کرد و اشعارش محک خورد و با فنون شعر آشنا شد . دوستی او با منصور اوجی شاعر بزرگ معاصر باعث گردید که هم زبان شعری او تحت تاثیر قرار بگیرد و هم بیشتر به شعر فکر کند  . ارتباط باقری با شعر ، در طول زندگی شاعرانه اش نوسان نیز داشته به گونه ای که گاه ، بیشترین زمان را برای شعر خرج کرده و گاه دچار روزمره گی شده است . با این وجود ، باقری هرگز شعر را کنار نگذاشته و همچنان می سراید . در سالی که گذشت ، در دنیای مجازی ، از وی غزل هایی نیزپخش شد . قالبی که باقری در جلسات شعر یا شب های شعر ، کمتر به آن پرداخته بود همچنین خبر چاپ دو کتاب از وی را شنیدیم . درون مایه های شعر باقری ، طبیعت و مذهب است . وی تلاش می کند در شعرهایش ، ترکیب سازی کند . شما می توانید تنوع ترکیب هایی مثل :   ترانه ی سرخ ، گلوی آفتاب ، زخم های شرقی ، هزاره ی درد ، طوفان زخم ، گلوی زمان و بلوغ درد را در این شعر ببینید . با هم شعر را می خوانیم :

نامت ترانه ی سرخی است

درگلوی آفتاب

وعشق را

جززخم های شرقی تو

تفسیری نیست

آه

اینک بی تودرهزاره ی درد

پرندگان

پروازرا

پرریختند

وطوفان زخم

می وزدازگلوی زمان

وکوچه ها

بوی بلوغ درد

می دهند