هنر           20

شعر          7

محمد زمانی فرزند حسنعلی با تکیه به دانش و تجربیات خود ، شعرهایی سرود اما شعرهایش مقطعی بود . او هیچگاه سعی نکرد به سمت شعر برود بلکه آمادگی آن را داشت تا هرگاه سخن از شعر در میان باشد ، قطعه ای ارائه دهد و از بحث در این زمینه عقب نماند . محسن زمانی نیز به سراغ شعر رفت یا شاید بتوان گفت ، غم دوری از زادگاهش او را به احساس شاعرانه  متصل کرد اما او نیز به داشته های خود اکتفا کرد و نخواست که به افق های جدیدی دست یابد . ابتدا شعر در او فوران کرد اما مدتی است از او خبری نیست . امید که همچنان مشغول نوشتن باشد . امان الله خدادادی نیز آمد تا اوقات خود را با شیرینی شعر بیامیزد . او اگر چه دیر آغاز شد ولی دو نکته ی مهم می تواند او را به جایگاه دلخواه بکشاند . یکی پختگی و تجربیات زندگی و دیگر ، جدیت و پیگیری . خدادادی با قالب های کوتاه  دوبیتی و رباعی و در شعر سنتی به تازگی به جمع سرایندگان بنار پیوسته است . نمونه هایی از شعر این شاعران را با هم می خوانیم :

محمد زمانی :

ازتاریخ

بایدآموخت که رازی ست

جوان ماندن ِاین پیرکهن

بایدآموخت

بگوییم که مازنده وبیداریم

زخرافات وهم ازجهل همی بیزاریم

***

محسن زمانی :

شب بود سکوت و سایه وغم

شمع وگل و پروانه و شبنم

آه هدرشد تاشب برفت وبازسحرشد

جان من مادربود قسمم مادر شد

فکرمن خواهربود بردم ازیادخواهر

دل تنها وغریبی دارم

شب سرد وکور،غم عجیبی دارم

  ***

امان الله خدادادی :

زبانت مایه ی آرام جان است

گهی رنج آور روح و روان است

نگهبان سرِ سبزِ رفیقان

چو جایش در پس عقلت نهان است

*

چرا نادم دراین محفل غریب است

بسان یک رقیب بی فریب است

من از احوال پاکش راز دارم

بساط این جماعت هم عجیب است

*

من اهل دهات و افتخارم این است

جد پدری بنار آب شیرین است

از شهر نگو که عامل دلتنگی ست

فردا شب ما عجب شب خوش رنگی ست